"Renoir": Na "Plan 75" vertelt regisseur Chie Hayakawa het verhaal van een jong meisje dat aan haar lot wordt overgelaten in een verontrustend Japan.

Drie jaar na Plan 75 , een opbeurende dystopische film , Japanse regisseur Chie Hayakawa keert terug Met Renoir, een zeer persoonlijke film die inzoomt op het leven van een meisje van ongeveer tien jaar oud, overgevoelig en dromerig, dat aan haar lot wordt overgelaten omdat haar vader in het ziekenhuis ligt en haar moeder vaak afwezig is. Renoir , die meedoet aan de competitie voor het Filmfestival van Cannes in 2025, draait vanaf 10 september in de Franse bioscopen. september.

1987, in de buitenwijken van Tokio. Fuki, 11 25 jaar oud, is alleen thuis, in een donker appartement. Het is zomer. Haar vader, die aan kanker lijdt, ligt in het ziekenhuis. Tussen twee ziekenhuisbezoeken door gaat het kleine meisje gewoon door met haar dagelijkse bezigheden. Activiteiten die min of meer overeenkomen met wat je van een kind van deze leeftijd mag verwachten. Het vuilnis buitenzetten met het risico de verkeerde mensen tegen te komen, een filmpje kijken met een opeenvolging van huilende kinderen, reageren op vreemden op een datingsite...

Fuki heeft een overgevoeligheid waardoor ze dingen kan raden of aanvoelen die anderen niet kunnen zien. Ze heeft de gave om via gedachten te communiceren, met de levenden, maar ook met de overledenen.

Het kleine meisje oefent haar talenten door raadspelletjes te spelen met haar moeder, haar vader of zelfs haar speelkameraadje. Ze biedt ook haar diensten aan verloren zielen aan in hypnosesessies die deuren openen naar de mysterieuze wereld van volwassenen.

Nadat hij zich een Japanse samenleving in de nabije toekomst had voorgesteld waarin ouderen worden aangemoedigd hun leven te beëindigen via een door de autoriteiten gereguleerd proces, besloot de Japanse directeur van 48 Deze keer heeft hij een veel persoonlijkere film gemaakt, geïnspireerd op zijn eigen jeugd, waarin het verlies van zijn vader centraal stond. Hij leed ook aan kanker en pleegde zelfmoord.

Hoewel ze niet van plan was een autobiografische film te maken, beweert de regisseur te hebben geput uit de emoties die ze als kind voelde : eenzaamheid, het schuldgevoel dat ze geen empathie voelde voor haar vader, maar ook "een diffuse angst" . Door te proberen te communiceren met het onzichtbare, lijkt Fuki een uitweg te zoeken uit de oncommunicatie die haar familie en volwassenen in het algemeen kenmerkt.

Tussen een zieke vader die nooit zijn gevoelens of angsten uit, en een ontwijkende moeder, zoekt het kleine meisje haar toevlucht in een denkbeeldige wereld, waaraan ze zich vastklampt om de onverschilligheid van volwassenen te verdragen. Haar optimisme jegens hen, haar verlangen om banden te smeden, met anderen te communiceren, haar hoopvolle vermogen zijn zo sterk dat ze een gemakkelijke prooi wordt voor gestoorde mensen.

Door het verhaal te situeren aan het einde van de jaren zeventig, In 1980 wilde de regisseur het niet alleen in haar eigen jeugd verankeren. Japan was toen in volle economische ontwikkeling en het was ook de tijd, aldus de regisseur, waarin "het model van het kerngezin werd opgelegd en menselijke relaties oppervlakkiger werden. Het was een tijd waarin een diffuus gevoel van leegte ontstond", legt ze uit.

De jaren De jaren tachtig werden ook gekenmerkt door de openstelling van Japan voor de rest van de wereld. Chie Hayakawa herinnert zich hoe hij zijn vader lastig viel om hem een ​​reproductie van Kleine Irene te kopen, het schilderij van Renoir waarvan " replica's van zijn werk in veel huizen te vinden waren."

Deze knipoog naar haar jeugd gaf de film zijn titel. "De connectie met het schilderij of de schilder gaat niet verder", vertrouwt de regisseur toe. "Deze reproducties waren een symbool geworden van de Japanse bewondering voor het Westen en de wens om het 'in te halen'."

De Japanse regisseur bevestigt een ware filmische signatuur. Met fotografie in zachte tinten waar kleurspatten opvallen, verfijnde shots waarin elk detail is uitgedacht, van de sets tot de kleding van de personages, inclusief de keuze van het kader, altijd precies goed, slaagt de regisseur erin de onderdrukte gevoelens en relaties binnen dit gezin, waar drama's zich in stilte afspelen, achter de schijnbaar gladde oppervlakte van hun bestaan, weer te geven.

Op dezelfde manier brengt ze op scherpe wijze de afwijkingen in de Japanse samenleving aan het licht, in een enscenering die de waargenomen verschijnselen eerder suggereert dan benadrukt, en de emoties die de personages achterhouden als ze opgesloten zitten in hun eenzaamheid of in hun neuroses.

De jonge actrice Yui Suzuki speelt hier haar eerste grote rol met een ongekende intensiteit. Met een mix van fantasie, poëzie en ernst belichaamt ze deze rol van een klein meisje op zoek naar verbinding, balancerend tussen de wereld van haar jeugd en die van volwassenen, zowel aantrekkelijk als gevaarlijk.

Om hem het antwoord te geven: acteur Hikari Ishida, een figuur uit de hedendaagse Japanse cinema, stond met name op de affiche voor de film A Family Affair van regisseur Kore-Eda, die in 2018 de Gouden Palm in Cannes won.

Genre: Drama Regie: Chie Hayakawa Met in de hoofdrollen: Yui Suzuki, Lily Franky, Hikari Ishida Land: Japan Duur: 2u Uitgang: 10 september 2025 Distributeur : Eurozoom Synopsis : Tokio, 1987. Fuki, 11 18 jaar oud, leeft tussen een vader in het ziekenhuis en een overweldigde en afwezige moeder. Voor Fuki begint een uitgestelde zomer, tussen eenzaamheid, vreemde rituelen en kinderlijke impulsen. Het portret van een klein meisje met een buitengewone gevoeligheid, dat contact zoekt met de levenden, de doden en misschien wel met zichzelf.